داستان های خوش طعم زیادی در مورد اینکه چگونه خردل به یک چاشنی واقعا بین المللی تبدیل شده است وجود دارد. طعم و ظاهر خردل در بین کشورها با توجه به غذاهای محلی و فرآیندهای تولید متفاوت است.
در حالی که سس خردل بیژن آمریکایی معمولاً خردل های پارک توپی در نظر گرفته می شوند که از دانه خردل زرد تهیه می شوند، خردل های تخصصی و لذیذ بیشتری در قفسه های فروشگاه های مواد غذایی ظاهر می شوند.
کل مصرف آمریکایی ها تقریباً 203 میلیون دلار در سال است که شامل حدود 183 میلیون دلار در فروش فروشگاه های مواد غذایی است.
این تقریباً 3 درصد از دسته سس و سس را در فروشگاه‌های مواد غذایی تشکیل می‌دهد که در سال 1993 نسبت به سال 1992، 3.1 درصد افزایش فروش داشته است.
خردل کالری و کلسترول کمی دارد و دانه خردل سرشار از پروتئین و مواد معدنی از جمله کلسیم، منیزیم، پتاسیم و نیاسین است.
خردل از خانواده چلیپاها است که شامل شلغم، تربچه، ترب کوهی و شاهی است – همه غذاهایی که به درجه خاصی از گرما معروف هستند.
خردل که “ادویه ملل” نامیده می شود، در سرتاسر جهان کشت می شود و قرن هاست که این گونه بوده است. تقریباً هر فرهنگی خردل دارد و از آنجایی که آمریکایی‌ها غذاهای قومی مختلف را بیشتر تجربه می‌کنند، خردل‌های جدید نیز نقش مهمی در این زمینه دارند.
به گفته بری لونسون، مدیر اجرایی انجمن جهانی خردل و متصدی موزه خردل در کوه هورب، ویسکانسین، با وجود تکثیر خردل های بین المللی در قفسه، نوع شماره یک خردل در آمریکا هنوز هم نوع شیرین و داغ است.
لونسون می گوید: خردل با طعم میوه بزرگ است. یک میوه را نام ببرید و یک خردل همراه آن است. او خاطرنشان می کند که مصرف کنندگان به طعم های منطقه ای خود وفادار هستند، از جمله خردل ویدالیای جنوبی، خردل کرن بری شمال شرقی و خردل گیاهی شمال غربی.
