حبوبات، نخود فرنگی بسته بندی شده و لوبیا در راس آنها، یکی از ارکان کشاورزی بیشتر زراعی هستند. آنها همچنین منابع ارزشمند پروتئین گیاهی برای تغذیه انسان و حیوان هستند.
گسترش آنها در فرانسه و اروپا وابستگی ما به واردات دانه سویا را کاهش می دهد، که اغلب در مناطقی که به قیمت چمنزارها یا جنگل های استوایی فتح شده اند، کشت می شود.
به لطف ارتباط با باکتری‌های خاک که نیتروژن هوا را تثبیت می‌کنند، حبوبات تامین نیتروژن خود را بدون نیاز به کود تضمین می‌کنند و این سهم به نفع محصولات زیر است.
این مزایا توسط کشاورزان ارگانیک به خوبی شناخته شده و مورد بهره برداری قرار می گیرد. یکی دیگر از مزایای عدم استفاده از کود نیتروژن: خطر نشت نیترات، منبع آلودگی، از بین می رود.
حبوبات که در تناوب با سایر محصولات وارد می شوند یا در همراهی با غلات رشد می کنند، بیشتر اوقات رشد علف های هرز را کاهش می دهند و تنظیم بیماری ها را تقویت می کنند که استفاده از آفت کش ها را کاهش می دهد.
اما برای توسعه فرهنگ خود، آنها باید بتوانند با استحکام بیشتر در برابر تنش های اقلیمی مانند یخبندان یا خشکسالی و مقاومت بیشتر در برابر مهاجمان بیولوژیکی، تولید منظم تری ارائه دهند.
مضرترین آنها برای نخود، پوسیدگی زودرس ریشه، ناشی از پاتوژن Aphanomyces euteiches، و ascochyta، بیماری است که به اندام های هوایی حمله می کند.
آسیب حشرات نیز با کاهش استفاده از حشره کش ها به طور فزاینده ای نگران کننده می شود. برای باقلا، دشمن شماره یک سرخرطومی است، حشره ای که دانه های آن را می خورد.
به مدت 8 سال، پروژه PeaMUST ، به رهبری INRAE و با بودجه برنامه “سرمایه گذاری برای آینده”، با رویکردهای نوآورانه پتانسیل بهبود ژنتیکی را برای انتخاب گونه های نخود و باقلا با بازدهی پایدارتر بررسی کرد. .
